Caryopteris clandonensis Barbula
W naszych ogrodach barbula to ciągle rzadka roślina, rarytas. Jej wyjątkowość powoduje późne kwitnienie, które rozpoczyna się w sierpniu, a kończy w październiku, a także piękna niebieska/chabrowa barwa kwiatów. Skupione w kulistych kwiatostanach rozwijają się wzdłuż łodyg. Liście barbuli pachną lawendowo, mają podłużnym kształt, z wierzchu barwę zieloną, żółtą lub srebrzystą w zależności od odmiany, a od spodu białawe.
Barbule obok budlei to kolejne rośliny zwabiające do naszych ogrodów owady, motyle oraz pszczoły korzystających z ich nektaru.
Barbula pochodzi z Azji wschodniej tam jest krzewem, u nas ze względu na chłodne zimy funkcjonuje jako półkrzew. Zielone pędy tej rośliny zimą marzną, wiosną zdrewniałe pędy budzą się i wypuszczają liczne odgałęzienia.
Tajniki uprawy
Stanowisko słoneczne, osłonięte od zimnych wiatrów. Lubi glebę lekką, przepuszczalną, suchą o odczynie obojętnym. Wiosną skracamy pędy do miejsca, gdzie zachowała się żywa tkanka. Zabieg ten korzystnie wpływa na kwitnienie i krzewienie rośliny, po przycięciu nawozimy. Zimą osłaniamy przed mrozami, szczególnie dbamy o dolną partię rośliny.
Taki kolorystyczny zestaw staje się lepiej widoczny, gdy wiatr mocno porusza gałązkami. Zimą ogołoconą z liści roślinę zdobią drobne oskrzydlone owocki.
Barbula jest rośliną nadającą się na rabaty skalne, można ją sadzić przy budynkach ze względu na dużą tolerancję na suszę, z tego samego powodu nadaje się do sadzenia w donicach.